دفینه های بزرگ ایران

دَفینه به مجموعه ای از سکه ها و اشیای باارزش گفته می شود که در قدیم در زیر خاک دفن شده باشد. دفن کننده های این اشیای باارزش معمولاً این کار را با این قصد انجام داده اند که پس از مدتی گنجینه را دوباره از زیر خاک به در آورند اما در برخی موارد، مرگ دفن کننده باعث باقی ماندن دفینه در زیر خاک شده است.
دفینه ها ممکن است پس از مدت های مدید توسط جویندگان گنج، باستان شناسان، یا توسط افراد معمولی به طور اتفاقی کشف شوند. اشیای کشف شده باارزش توسط جویندگان گنج یا افراد غیرکارشناس معمولاً معروف به اشیای <<زیرخاکی>> است.
فراموش شدن محل دفن یک دفینه یا تغییرات در جغرافیای محل می تواند باعث سخت شدن و طولانی مدت شدن بازیافت آن شود.
از دفینه های معروف در آسیا می توان به دفینه دژ زیویه در ایران و دفینه طلاتپه در افغانستان اشاره کرد.
بسیاری نیز از بزرگترین دفینه جهان در ایران نام می برند که هنوز یافت نشده است. بنا به روایات و مستندات تاریخی این دفینه متعلق به داریوش سوم هخامنشی است که شاید بزرگترین گنج تمام دوران ها باشد. بخشی از این گنج را اسکندر مقدونی زمانی که در سال های حدود (۳۳۴ ق. م) امپراطوری ایران را تسخیر کرد به تاراج برد. این گنجینه که به گفته کارشناسان حدوداً نصف دارایی خاندان هخامنشی بوده، تا به امروز همچنان در مکانی به شعاع ۱۰۰ کیلومتر، در اطراف شهر همدان خفته است. گنجینه ای که معلوم نیست کی و کجا بیدار شود و جهانیان را محو عظمتش کند.