کوروش در نزد بابلیان، برگزیدهٔ مردوک، در نزد یهودیان، مسح شدهٔ خداوند بود و به نظر نمی رسد که مادها او را سروری بیگانه فرض کرده باشند. هرودوت می گوید که پارسیان از او چونان یک پدر سخن می گفتند، زیرا وی مهربان بود و از آنچه برای ایرانیان نیکو بود، کوتاهی نمی کرد؛
داندامایف می گوید <<کوروش محبوبترین شاه پارس و بنیانگذار یک امپراتوری جهانی بود>>.<<به نظر می رسد کوروش به سنت و ادیان سرزمین های فتح شده احترام می گذاشت. پارسی ها او را پدر، روحانیان بابل او را برگزیده مردوک، یهودی ها او را مسیح فرستاده شده از جانب یهوه و یونانیان او را فاتحی بزرگ و سیاستمداری باهوش می دانستند. گزنفون در کورش نامه او را حکمرانی آرمانی و ایده آل توصیف می کند>>.
والتر هینتس، می گوید: <<کوروش سه امپراتوری را ساقط کرده بود: ماد، لیدیه و بابل. آیندگان فراموش نکردند که کوروش هیچ کدام از سه فرمانروا، نه آستیاگ، نه کرزوس و نه نبونعید را نکشت، بلکه به تبعید آن ها بسنده کرد و حتی برای آن ها زندگی شاهانه ای فراهم آورد. این رفتار در جهان باستان بی سابقه بود و تا زمان کوروش هرگز اتفاق نیفتاده بود>>.